Design

'Dat zijn leuke stoeltjes!' riepen we, lang geleden, op die druilerige dag in Den Haag. Op de stoep van een antiquairtje op de Dennenweg stonden ze. Stalen frame, witleren kussens, strakke vormen. En voor dat geld konden we ze echt niet laten staan, zo heel alleen, met z'n tweetjes. 'Mooi hè?' zei de antiquair. 'Het zijn echte Mies van der Rohe stoeltjes. Da's een designklassieker hoor.' Hij had een vest aan en een bril op en hij praatte precies zoals Wim Kan. Dus dan zal het wel waar zijn, dacht ik. Mannen met vesten liegen niet. Nooit van gehoord trouwens, van die hele Mies van der Rohe. Maar aan haar stoeltjes te zien leek het me wel een leuk wijf.

We namen ze, natuurlijk namen we ze, allebei. En ook nog de bijpassende voetenbankjes, voor de schrik. Design, wat een bof. En dat terwijl wij het gewoon leuke stoeltjes vonden! Het is nu drie jaar en zevenhonderd woonbladen later en inmiddels weet ik dat Mies van der Rohe van voren Ludwig heet en een Duits-Amerikaanse meneer is die legendarische gebouwen en meubels heeft ontworpen. Zoals de Barcelona-stoel, waarvan wij een imitatie van een imitatie hebben gekocht, destijd. Wisten wij veel. Het waren gewoon leuke stoeltjes. En nog. De knopen vallen er alleen steeds af, en op dat witte leer moet je niet met je nieuwe spijkerbroek gaan zitten want dan kunnen we aan de blauwe afdruk precies zien welke maat je draagt, maar verder: hartstikke leuke stoeltjes. 

Uit: Claudia de Breij, 'Dingen die fijn zijn', 2009.